JONSKO MORE, dio Sredozemnog mora između južnog dijela Balkanskog i Apeninskog poluotoka te otoka Krete i Sicilije. Na sjeveru je ograničeno crtom, koja se pruža od ušća rijeke Vutrinto (39°44'N) u Albaniji do rta Karagiól (39°45'N) na otoku Krfu, zatim sjevernom obalom Krfa do rta Kefáli (39°45'N) i preko Otrantskih vrata do rta Sta. Maria di Leuca u Italiji. Istočna se granica pruža duž zapadne obale Balkanskog poluotoka od ušća rijeke Vutrinto u Albaniji do rta Tainaron (Matapan) u Grčkoj. Na jugu je J. m. ograničeno crtom, koja se pruža od rta Tainaron do rta Passero na Siciliji, a na zapadu istočnom obalom Italije. Na sjeveru je Otrantskim vratima J. m. spojeno s Jadranskim, a na zapadu Mesinski prolaz spaja J. i Tirensko more. Herodot i Tukidid smatrali su Jonskim morem samo područje između otoka Krfa i Apeninskog poluotoka; kasnije se taj naziv proširio i na južni dio Jadranskog mora. Strabon naziva more između Peloponeza i Sicilije Mare Siculo, a za J. m. drži, da se pruža na sjever do rta Akrokeraunta. Naziv J. m. potječe vjerojatno iz ranijeg doba grčke kolonizacije, kad su na otocima uz zapadnu obalu Grčke bile osnovane jonske kolonije. Istočna je obala sa zaljevima Amvrakía, Pátrai, te Arkadijskim, Mesinijskim i Lakonijskim zaljevom razvedenija od zapadne obale s Tarantskim zaljevom.

U centralnom dijelu Jonskog mora dubine su veće od 4000 m; najveću dubinu od 4433 m (35°44'8"N i 21°45'8"E) izmjerio je 1891 austro-ugarski brod Pola.

Temperatura površinskog sloja vode mijenja se u toku godine prema meteorološkim prilikama. Prosječna je temperatura vode u površinskom sloju u veljači 14°, a u kolovozu 25,5°; u dubljim je slojevima temperatura 13,5°. Slanoća morske vode iznosi u površinskom sloju (150—200 m) 38‰, a u dubljim slojevima zbog pritjecanja slanije i gušće vode iz Egejskog i Levantskog mora 38,8‰.

Morske struje na površini teku u smjeru protivnom od kazaljke na uri. Struja, koja iz Egejskog mora ulazi u J. m., skreće između Peloponeza i Krete prema sjeverozapadu i teče uz obalu Grčke i Jonskih otoka. Kod otoka Krfa dijeli se na dva ogranka, od kojih istočni teče uz obalu Grčke i Albanije, a zapadni okreće prema talijanskoj obali, a onda zaokreće prema jugu i jugozapadu uz kalabrijsku obalu prema Siciliji. Brzina struje mijenja se prema jačini vjetra (prosječno 400 m/sat). Pritjecanjem slanije i gušće vode iz Levantskog mora stvara se u dubini od 400 m dubinska struja, koja teče polagano prema zapadu. Amplituda plimnog vala gotovo je neprimjetna, pa za plovidbu nema nikakve važnosti. Biološke su prilike iste kao i u drugim krajevima Sredozemnog mora. Najvažnije su luke Pátrai (Grčka), Taranto, Catania i Siracusa (Italija). Parobrodski je promet preko Jonskog mora dosta živ; preko njega prolaze parobrodske pruge iz Carigrada, Pireja, Aleksandrije i Port Saida u luke zapadnog dijela Sredozemnog mora.O. Oz.